Zoals gevreesd is de rug er niet beter op geworden, nee. Ik heb lang geslapen, en verder voornamelijk in de zetel gelegen, plat op de rug, de minst pijnlijke houding.
Rond half twaalf heb ik mezelf samengeraapt en ben naar de Delhaize gereden om brood en vooral pizza: Wolf had daarnaar gevraagd, en mij leek het ideaal omdat het me nu toch niet lukt lang genoeg recht te staan om te koken. Ik heb trouwens geen klachten gehad…
Maar de korte trip naar de Delhaize was genoeg om me misselijk te maken van de pijn, en het zweet stond in mijn haar, zoals ze zo mooi zeggen…
Het is me gelukt om Kobe naar en van de muziekles te halen, ook, maar het is wel de eerste keer dat autorijden voor problemen zorgt, eigenlijk. En ik weet wel zeker dat ik dat niet zo’n fijne evolutie vind…
Toen ik Merel in bed stak, ben ik overmoedig bij haar in bed gekropen om voor te lezen uit Roald Dahls Mathilda. Ik geraakte er dus niet meer uit… Ik heb uiteindelijk Wolfs hulp ingeroepen, en die heeft me met nogal wat moeite overeind geholpen.
Ik verzeker het u: niks zo goed als een kapotte rug om u op slag tachtig jaar te voelen. Oh joy.
Amai Gudrun toch ernstig die rugproblemen. Bij ons thuis sukkelt Joyce ook met haar rug maar zo erg heb ik het nog niet geweten.
Nog geen operatie overwogen? Of vrees je om vastgezet te worden? Of nog te jong misschien?