Terwijl de jongens hier al zaten te gamen, hees Merel zich in scoutsuniform, nam haar rugzakje mee, en ik voerde haar naar het station, want ze ging net op groepstocht. Dat is met alle geledingen, van 6 tot 26 (of zoiets) naar dezelfde bestemming. Wolfs feestje lag al vast toen we hoorden dat het groepstocht was, want anders hadden we een andere dag gekozen. Het was de bedoeling dat ook Kobe meeging, maar die had te weinig geslapen en blijkbaar ook te veel chips gefret de avond voordien, en voelde zich misselijk. Hij is dan ook weer in zijn bed gekropen.
Enfin, Merel ging dus naar Oostende, zwemmen in het subtropisch zwembad daar, en een duinenspel in de namiddag.
En hier thuis werden om elf uur de jongens opgehaald, en daalde de stilte neder. Oef. Ik geef het eerlijk toe, ik was bijna zot.
Merel had een prachtige dag, maar begon te huilen toen ze me zag aan het station: haar voeten deden zo’n pijn, en aan haar ene hiel was er inderdaad een grote blaar. Maar zodra ze op mijn rug zat, was ze alweer aan het lachen. Gelukkig maar.
Zo’n zondag, ne mens zou dat gewoon kunnen worden…