Vandaag gingen in Gent overal de officiële inschrijvingen voor het middelbaar open, en dus ook op ons atheneum. Aangezien ik de cel “Externe communicatie” leid, heb ik de infodag vandaag helpen organiseren. Vorig jaar werkten we dat met het ganse team uit, voor deze editie volstond een bijwerken hier en daar. En vooral: er rekening mee houden dat we misschien wel volzet zouden kunnen zijn vandaag.
De directeur lachte dat weg: vorig jaar waren we volzet op 3 juli, ze geloofde aan geen kanten dat er dit jaar een probleem zou zijn. Maar ik had al van alle kanten vanalles opgevangen, en 2005 was nu eenmaal een boom in geboortes, dus ik wilde voorbereid zijn. Samen met de adjunct-directeur en de personeelsverantwoordelijke werkten we een systeem met nummertjes uit, zodat wie eerst kwam, er ook eerst bij was. De overige mensen kwamen dan op de wachtlijst terecht, tsja. Anja vond dat we gigantisch overdreven, maar bon, beter voorbereid en niet nodig, dan onvoorbereid en complete chaos.
Wel…
Die chaos was er toch, ondanks onze voorbereidingen. Er waren 150 plaatsen, waarvan al 32 ingenomen door broertjes en zusjes, voorinschrijvingen dus. Vanmorgen hebben we blijkbaar uitgedeeld tot 189, 40 man op de wachtlijst dus. De eerste mensen zaten blijkbaar al rond zeven uur in hun auto op de parking, I kid you not. Om half negen had zich een heuse rij gevormd, en de deuren gingen maar open om 9.00 uur. Een troost: iedereen die op tijd was, is ingeschreven: nummer 150 is uitgedeeld om 9.45 uur, een kwartier na start zelfs.
Helaas waren er ook mensen die vorig jaar de info hadden bijgewoond, overtuigd waren van hun zaak, en dus maar later zijn komen opdagen, gewoon om zich in te schrijven. Niet dus.
Toen bekend werd, een paar weken geleden, dat we 29 leraars hadden aangeduid om de inschrijvingsformulieren in te vullen, hadden verschillende daarvan ons zot verklaard: véél te véél! Bon, veel mensen hebben dus een uur moeten staan wachten om gewoon de formulieren te kunnen invullen. En dan moest iedereen zich aanmelden bij één persoon om zich op de officiële lijst te kunnen laten zetten. Omdat er strikt rekening moet gehouden worden met bepaalde voorkeursregelingen, kan er maar één lijst zijn. Resultaat: een ellenlange, frustrerende, supertrage wachtrij van een paar uur. Zucht.
Een oplossing was daar helaas niet voor, we gaan voor volgend jaar moeten bekijken wat de wettelijke mogelijkheden zijn.
Maar bon. Ik voel me dus nog steeds alsof er een trein over me heen is geraasd. Wat was me dat, zeg?
Ik ben wel enorm blij dat de adjunct op haar strepen is gaan staan om het nummertjessysteem te voorzien. En een paar collega’s zei me achteraf: “Ik dacht dat je schromelijk overdreef, en dat je de drama queen aan het uithangen was. Niet dus…”
Enfin, we zitten dus nu al vol. Dat belooft.