Vakantie is hier per definitie ook klusjestijd. Zoals het eindelijk repareren van klinken, het opnieuw stevig bevestigen van de krantenbak, het vervangen van een losgesprongen rolluikriem en het vervangen van een tegensputterende starter van een TL-buis.
Bij veel van die dingen roep ik de hulp in van de jongens. Nee, ik heb hen niet altijd nodig, al is een extra paar handen doorgaans wel handig. Maar het principe is eigenlijk dat wat mijn vader ook altijd toepast: veel van die dingen zijn niet moeilijk, maar je moet het ooit eens gezien hebben.
Toen de verbouwers hier in huis bezig waren, heb ik vaak op hun handen staan kijken, en verdomd veel geleerd: de perfect rechte scheiding tussen plafond- en muurschilderwerk, of hoe je een venster inzet.
Wolf en ik hebben samen zijn kapotte rolluikriem vervangen. Ja, we hebben stevig zitten sakkeren op de dichtgeverfde afdekplaat, maar het is ons gelukt. De riem vervangen zelf is een kwestie van logisch nadenken, en dat heb ik Wolf dan ook luidop doen doen, zodat ik hem kon verbeteren.
Idem voor het vervangen van de starter van de TL-buis in de garage. Da’s een bijzonder lang, onhandig ding, dus ja, ik had de extra handen nodig. Maar vooral Kobe vond het de max om zien hoe ik, balancerend op een ladder, eerst voorzichtig de buis losdraaide, dan de starter eruit haalde, de nieuwe er terug indraaide, en dan heel voorzichtig de lange lamp terughing.
Hebben ze het zelf moeten doen? Nee hoor, maar nu weten ze tenminste hoe het moet.
Ben ik handig? Nee, maar ik heb een goed stel hersens, en vooral bijzonder goeie ogen. En anders is er altijd Dobbit TV, waar ik ’s avonds laat al zappend graag eens blijf hangen, niet voor concrete projecten, maar gewoon om te kijken hoe ze het aanpakken.