Ons pa is gisteren geopereerd aan zijn tanden. Ik noem het een operatie, want het was onder volledige verdoving, om vier tanden die afgebroken waren, uit te halen. Trekken lukte niet meer, vandaar.
Ik ben hem daarstraks gaan ophalen, en hij zag er alweer patent uit, al voelde hij zich niet optimaal. Maar hij vroeg wel of we in ’t passeren langs Hilaire konden rijden. Hilaire, dat is zijn kapper van 85 jaar. Jawel. Ik had ons pa gesommeerd om eens langs te gaan, want hij kreeg weer Einsteinneigingen, en ik wilde dat hij proper was voor Marnes verjaardagsfeestje zondag.
En dus stopten we bij Hilaire. Hilaire, die al 71 jaar kapper is, en nog steeds op ’t gemakske herenkapsels snijdt. Wassen en brushen, en kleuren en permanenten doet hij niet meer, maar wel gewoon deftig snijden. Een afspraak kan je niet maken, je moet gewoon langsgaan. Of bellen of er iemand zit, want dat durft wel eens te gebeuren, ja. Zijn interieur is al decennia niet veranderd, maar het grootste deel gebruikt hij dan ook niet meer, alleen zijn stoel die netjes in het licht staat.
Geef toe, dit is toch elke retrohipsters natte droom?
Chapeau trouwens voor Hilaire. Ge moet het maar doen, op uw 85ste, en dan nog vol enthousiasme vertellen over het feit dat ge kapper waart in het leger, en dat ge verschillende prijzen en oorkondes gewonnen hebt. Straf. Ons pa betaalde de volle tien euro, trouwens. “Ik ben er nooit rijk van geworden, en ik ben dat ook nu niet meer van plan.” Voilà.
Was ook de kapper van mijn vader. Ik had de man en het interieur van zijn zaak kogel nooit gezien.
*nog * nooit gezien.