Complimenten van een puber, dat is toch nog wat anders dan die van een scholier.
Als Merel zegt: “Mama, je bent zo mooi vandaag!”, dan weet ik dat ze dat gewoon meent. Als Wolf zoiets zegt, dan weet ik dat daar misschien al een nodige korrel zout moet bij genomen worden, gezien het sarcasmegehalte hier in huis *kijkt helemaal onschuldig*.
Maar vandaag kreeg ik twee pubercomplimenten. Ik had iets nieuws aan, en vroeg wat hij ervan vond.
“Awel mama, ik had het al zitten peinzen van zodra ik u zag vanmorgen: “Waar heeft die dat gehaald, en waarom heeft ze dat nog niet veel eerder aangedaan?”” Een gemeend compliment dus, al is het iets minder rechtuit dan vroeger.
En toen volgde er nog een tweede, zij het iets twijfelachtiger.
“Mama, ik dacht dat jij de rare van de twee was, maar bij papa’s Koreaanse pop begin ik toch te twijfelen”. Bart was naar Koreaans popmuziek aan het luisteren, en man, daar zitten rare dingen tussen. Maar of Wolfs uitspraak daarom nu een compliment was?
Hij zat in elk geval bijzonder grijnzend te kijken met van die lichtjes in zijn ogen.
Pubers, het is me wat…