De zondagen hier ten huize, dat zijn zo van die kabbelende toestanden. Iedereen slaapt zo lang hij of zij wil, de eerste (behalve Merel dan) die opstaat bakt de croissants en chocoladekoeken, en het leven kabbelt rustig. Tegen de middag (of soms vroeger, zoals vandaag) begint Bart te koken, we eten, en iedereen lummelt wat verder. Ik doe de was, de jongens gaan in het jaar naar de scouts… Enfin, zondag dus.
Vandaag was eigenlijk niet anders. Bart was al heel vroeg aan het eten begonnen omdat hij vanalles wou uitproberen qua voorgerecht en dessert, mét succes.
En daarna werd er geschaakt.
Tot mijn vaders grote verbazing en intense ergernis won Wolf toch wel de laatste partij zeker! Hij groeide van trots, en mijn pa liep te sakkeren. En ik, ik vond dat allemaal prachtig, en bakte nog eens de appeltaart.
Zondag dus.