Merels boezemvriendinnetje Lieze kwam vandaag spelen. Eerst ging ze er in de voormiddag al zijn, dan pas tegen twaalf uur, maar uiteindelijk werd het, door omstandigheden, half twee. Merel liet het gelukkig niet aan haar hart komen, en was gewoon bijzonder blij toen Lieze er eindelijk was. Buiten was het intussen aan het gieten, en dus speelden ze boven. En hier beneden.
Merel had gevraagd of we samen een taart gingen bakken, maar toen ik in de namiddag die vraag stelde, speelde ze liever gewoon verder. Juist ja. Ik had wel alle ingrediënten al verzameld, en dus maakte ik ze maar zelf. Tsja.
Gelukkig is het een heel simpele, heel snelle taart: een appeltaart met een smeuïge vulling van amandel. Het recept had ik hier al eens eerder gepost, en ja, ze is echt lekker, en klaar in een goeie tien minuten, afhankelijk van uw tempo van appels schillen. En dan nog 20 minuten in de oven, en gewoon lauwwarm opeten.
Ze hielpen dan misschien niet maken, maar ze hielpen echt wel opeten, dat was geen enkel probleem!