Dat dat toch niet echt handig is, late communicatie. Zaterdag zei Wolf langs zijn neus weg: “Ha ja, mama, ik moet woensdag gitaar spelen op de proclamatie”. Hoe proclamatie, wat proclamatie?? Ik wist van niks? De school had nog steeds niks laten weten, pas maandagavond kreeg ik een briefje in mijn handen dat er twee dagen nadien een proclamatie gepland was, met alles erop en eraan. Simultaan met de proclamatie van onze school, waar ik een van de organisatoren van ben. Juist ja. We hebben last minute nog een andere fotograaf gezocht voor tijdens de plechtigheid, ik heb een collega aangesproken om te helpen met de instrumenten, en de rest was eigenlijk allemaal al voorbereid. Hmpf. Ik heb me dus tegen zes uur naar onze school gehaast, de groepsfoto’s van de verschillende klassen genomen, en tegen zeven uur zat ik op een stoeltje in de sportzaal van de lagere school, netjes op tijd om The Teachers een half concert te horen geven, de leerlingen zelf ook nog even aan het woord te horen, Wolf gitaar te zien spelen, en hem zijn diploma te zien krijgen. Terwijl Bart met de kinderen nog heel even op de receptie bleef, haastte ik me terug naar mijn school, waar de plechtigheid al even afgelopen was en ik eigenlijk de leerlingen die ik nog wou zien, gemist had. Blah. Ik heb er nog op de valreep een paar gezien, heb nog wat foto’s genomen, en ben dan maar naar huis gegaan.
Ik ben achtergebleven met een heel onvoldaan gevoel, meh.
