Vorige week zondag was hij ook al komen eten, ons pa, terwijl de twee oudsten in Londen zaten. Ik had varkenshaasje klaargemaakt met verse asperges en kroketjes, en hij had geen nee gezegd.
Ook vandaag is hij komen eten, en was het Bart die gekookt had. Hij had het lastig, ons pa: hij mist ons ma vreselijk, en het contrast met onze huiselijke, warme en drukke sfeer maakt de stilte des te beklemmender. Maar aan de andere kant vond hij het fantastisch om bij zijn kleinkinderen te zijn.
We zijn zowaar beginnen kubben, maar na een dik kwartier begon het te druppelen en toen ook echt te regenen, en zijn we maar naar binnen gevlucht.
Ons pa is toen naar huis gegaan, omdat hij het te moeilijk kreeg. Ik heb echt met hem te doen, en niemand kan hem helpen, dat is nog het ergste. Maar hij heeft in elk geval wel alweer eten mee voor twee dagen, net zoals vorige week, dus verhongeren zal hij alvast niet doen :-p. En, zoals hij zelf al opmerkte: we hebben nog niet eens ruzie gemaakt, hij en ik. En da’s ook een kunst.
knuffel