Mijn collega’s kijken deze week wel eens verbaasd als ze me door de gangen zien lopen: “Hoe, geef jij nu les? Serieus? Jouw mama is toch net gestorven? Je kan toch gewoon thuis blijven?”
Alleen degenen die me echt kennen, kijken daar niet van op. Ik ben inderdaad maar één namiddag afwezig geweest, en dat was de dag zelf dat ons ma gestorven is. ’s Morgens was ik bij haar in het ziekenhuis, maar tussen tien en twaalf ben ik wel gaan lesgeven. Ik was net onderweg naar het ziekenhuis toen het bericht van haar dood binnenkwam. Die namiddag heb ik me inderdaad afwezig gemeld, om het nieuws persoonlijk aan mijn beide oma’s te gaan brengen, samen met mijn vader en mijn twee broers.
Voor de rest heb ik nog geen les gemist: ik put troost uit mijn leerlingen, en ik heb behoefte aan orde en regelmaat. Daarnaast steek ik zowel mezelf als de collega’s in de problemen als ik afwezig ben: ik moet mijn leerstof nog afwerken, zo vlak voor de examens, en voor elk uur dat ik afwezig ben, moet een collega inspringen.
Mijn verbeterwerk, dat geef ik toe, dat is helaas wel in het honderd gelopen. Thuis ben ik vooral bezig geweest met het opstellen van de rouwbrief, het regelen van de plechtigheid en gigantisch veel overleggen met mijn broers. Daarnaast heb ik ongeveer de focus van een stonede amoebe met verlammingsverschijnselen, het ging echt niet. Gelukkig heb ik een begrijpende directie.
En geef ik dus les deze week. En de vorige. En dat doet deugd, echt waar.