Afscheid

Ma’tje

ik weet dat het plots allemaal een pak sneller gegaan is dan iemand ook maar verwacht had, en dat je nog een pak dingen had willen doen. Ik weet ook dat je niet in een ziekenhuis wou sterven, ma, maar we konden niet anders: je hebt ons, zoals zo vaak, op snelheid gepakt, en thuis konden we niet voor je zorgen.
Maar je bent gestorven zoals je geleefd hebt: pragmatisch en zonder gedoe. Twee weken geleden was je nog op Nands feest, die zaterdag genoot je nog volop van een avond met je broers, en vorige dinsdag ging je nog iets drinken met je vroegere Spaanse les. Donderdag zaten we nog allemaal samen voor een bespreking, en ook daar toonde je je van je praktische kant. Maar vrijdag, toen ging het plots niet meer. Je had al dagen niet gegeten, en kon nauwelijks nog op je benen staan. En dus voerde Jeroen je zaterdag naar het ziekenhuis, en eigenlijk sputterde je niet eens echt tegen. Het ging zo snel, ma. Wolfs feest heb je niet gehaald, maar ’s avonds kwamen we wel allemaal nog even langs. Je glimlachte naar de kinderen, knuffelde hen, wenste Wolf proficiat. En maandag… We bleven om beurten bij jou, ma, we wilden je niet alleen laten, en jij vond dat onzin. Maar ’s avonds viel je in een diepe slaap, en daaruit ben je niet meer wakker geworden.
Roeland had je hand vast, toen je dinsdag gewoon ophield met ademen. Zonder gedoe.