Ik weet niet wat mijn telefoon heeft, maar soms geeft die berichtjes gewoon niet weer in mijn meldingen, en weet ik niet dat iemand me een bericht heeft gestuurd.
Zo had ik gisteren een berichtje gestuurd naar Kobes fagotleerkracht die ook de lerares notenleer is voor Wolf. Kobe heeft bij haar les van 9.00 uur tot 9.30 uur (daarna heeft hij zelf notenleer bij een andere juf) en dan moet zij een uur wachten tot de notenleer van het vierde begint om half elf. Kobes notenleerjuf is ziek, en dus vroeg ik wanneer hij dan les had. Ik had niks meer van haar gehoord, en dus stonden we daar netjes om negen uur. Geen juf. Tien minuten later wilde ik haar een smsje sturen, en bleek ze gisteren prompt geantwoord te hebben op mijn berichtje, dat Kobe dan les had van half tien tot half elf. Zucht. Daarvoor zo vroeg uit mijn nest dus :-p
Enfin, toen ze om half tien arriveerde, bleek Kobe nog niet eens zijn boek mee te hebben, en mocht ik weer naar huis kletsen daarom. En ik kon nog niet eens wachten tot het einde van zijn les, of intussen boodschappen doen, want om half elf moet Wolf naar de notenleer, en die was nog niet mee. Zo blijft ne mens bezig.
Enfin, om half elf Wolf afgegooid en Kobe opgehaald, en een poging tot markt gedaan. Alleen staat er een kermis op het plein, en stond de markt gewoon in de straten, waardoor er al helemaal geen parkeermogelijkheid meer was. Tsja.
Tweede poging was om half één, toen Merel en ik om paaseitjes gingen en tulpen haalden. Prachtige dubbele vuuroranje tulpen met twee bloemen per steel, 12 euro voor 30. Meteen dus een paascadeautje voor oma en omaly die morgen komen eten.
Na de middag waren de kinderen plots buiten beginnen spelen, met waterballonnen, en hoewel ik eigenlijk naar het paastoernooi van de rugby wilde, had ik het hart niet om hen uit hun spel te halen.
Uiteindelijk bleek Kobe sowieso geen zin te hebben, en ben ik met Wolf en Merel tegen een uur of vier gearriveerd aan de Blaarmeersen. De zon scheen af en toe, maar we waaiden vooral bijna uit onze schoenen. We keken naar gewone rugby, volgden een matchke touch rugby, speelden bij gebrek aan ijsjes een pakje frieten naar binnen, en stonden toen minstens een half uur bij een gigantisch wijs opblaasspel. Denk mechanische stier, maar dan amusanter. Het is een grote cirkel waarbij in het midden een ding ronddraait met een hoge en een lage arm. De bestuurder kan kiezen wanneer het ding van richting verandert, en hoe snel het draait. Resultaat: je wordt gewoon bij momenten van je sokken geslagen! Wolf heeft zich de max geamuseerd! Merel was er echt nog te klein voor, het ding heeft echt wel impact.
Enfin, fijne namiddag, en stipt om half zeven waren we weer thuis. Waarna ik gegeten heb, me omgekleed, en opnieuw naar de rugby vertrokken ben, voor een dubbele manusje-van-alles shift, die erop uitdraaide dat ik bekers zocht voor een ploeg die te laat was op de uitreiking, pasta opzette om te koken voor de volgende dag, bakken ging zoeken, een voorlopige wand afbrak, en vooral heel veel achter de toog stond, zowel om af te wassen als te tappen en door te geven. Geen moment verveeld, dat niet!