Slaapkousen – ge weet wel, van die extra dikke in een soortement fleece met van die plastieken nopkes aan de onderkant – zijn toch nog gemeen glad, ondanks de nopkes. Het kan ook gelegen hebben aan het feit dat ik echt nog niet goed wakker was, deze morgen. Dat kan ook.
Feit is dat ik deze morgen op twee trappen van het einde gewoon uitgegleden ben en dus van de trap ben gedonderd. Gelukkig niet hals over kop, maar wel gewoon enthousiast achterover. En blijkbaar heb ik nog altijd de reflex uit de nin jitsu om een val af te kloppen. Alleen zijn houten traptreden nu niet de ideale ondergrond om op af te kloppen.
Resultaat?
Ik ben een volle vijf minuten gaan liggen zuchten op Wolfs bed, uit schrik dat ik ging flauwvallen. Mijn staartebeen is in excellente conditie, maar vooral op mijn linker onderarm tekenen zich nu twee diepblauwe strepen af, en ook mijn rechterpols vindt blauw wel een mooie kleur. Laat dat net nu de plekjes zijn waarmee je op je bureau steunt als je aan het typen bent. En computerverslaafde als ik ben, met net nog een pak extra schoolwerk…
Yup.
Enthousiast van een trap vallen, het is een kunst. Maar nu weet ik tenminste dat ik nog steeds de reflex heb om af te kloppen. Elk nadeel heb ze voordeel, of hoe was het ook weer?