104 is ze intussen, mijn grootmoeder langs vaders kant.
Op haar verjaardag waren we even langsgegaan na school, maar ze had uitgebreid taart gegeten en gevierd met haar kinderen, ze was doodop, en een van mijn tantes had haar net in bed gestoken. Jammer.
Vorige week woensdag deden we een tweede poging, maar toen was de vogel gevlogen, richting Knokke bij haar zus van 102. Faut le faire.
Enfin, derde keer, goeie keer. Vandaag zijn we nog eens langs geweest, maar we moesten toch weer even zoeken, want ze zat niet op haar kamer. Ik herkende wel de jas van een van mijn tantes, en dus togen we naar de cafetaria. Tiens, ook daar zat ze niet, maar men wist er ons wel te vertellen dat ze in de veranda zat. Jawel, eindelijk.
Heel erg alert leek ze me vandaag niet, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat mijn tante nogal zat te kwetteren. Heel gezellig allemaal, dat wel, we hebben er rustig iets gedronken, en zijn na een half uurtje alweer door gereden, Kobe moest nog naar de rugby.
