Zoals ik eergisteren al zei, zijn de examens voor mij hét moment bij uitstek om sociaal te doen. Een vaste afspraak is dan ook die met Gwen: elke examenperiode gaan we samen lunchen, in december voor mijn verjaardag, in juni voor de hare.
Eerst zouden we gaan ontbijten, maar zij werd gisteren plots opgeroepen om vandaag toezicht te gaan doen bij een examen. Tsja. Maar tegen een uur of elf bleek ze klaar te zijn, en konden we eigenlijk nog gaan lunchen. Tegen twaalven zaten we samen in de Fou d’O, aan de bar, genoeglijk te kletsen. Het blijft na al die jaren heerlijk om een dergelijke vriendin te hebben: we kennen elkaar intussen meer dan 25 jaar, kennen elkaar vooral ook door en door, zijn altijd goeie vrienden gebleven, en hebben dus geen geheimen voor elkaar. Of, zoals zij zei, we kunnen volledig onszelf zijn bij elkaar, en dat doet deugd. We hoeven eigenlijk ook niks uit te leggen aan elkaar: we hebben dezelfde job, kennen ook elkaars mannen bijzonder goed, we hebben elkaars kinderen zien opgroeien, kennen de ouders, grootouders, achtergronden, vrienden, kennissen, kleine kantjes, onnozeliteiten…
En dus genoten we van een alcoholvrij aperitief, de dagschotel, dronken nog een koffie, respectievelijk thee, taterden honderduit – tot toch wel groot jolijt van de barman die niet zo heel stiekem meeluisterde – deden van vakcoördinatie, en hadden een fantastische lunch.
En keerden daarna allebei terug naar het kroost en de verbeteringen. Dat ook. BFFs, het zal wel zijn dat!