Hij is thuis, mijn liefste. Deze voormiddag ben ik hem gaan ophalen en heb ik hem eens dicht tegen mijne gilet getrokken. Ook de kinderen glunderden. Kobe is op scoutsweekend, en vond het doodjammer dat hij moet wachten tot morgenmiddag om hem te zien.
Maar ik heb hem dus terug, na een weekje. En ja, ik weet het wel, er zijn veel mannen die vaak veel langer van huis zijn, maar dat maakt voor mij persoonlijk niks uit: ik heb hem graag in mijn buurt, dat is goed voor mijn gemoedsrust. Hij is de enige bij wie ik automatisch kalm en rustig word, en die nog steeds niet op mijn zenuwen werkt, zelfs niet na meer dan twintig jaar.
Hij is dus thuis. Yay!