Maandagvoormiddag is mijn vrije dag (samen met de donderdagvoormiddag – de voordelen van deeltijds werken), en dus een heerlijke verlenging van mijn weekend. Hoe druk het ook is geweest, ik kan nog even uitblazen op maandag.
Ik ben sowieso niet echt een ochtendmens, maar als ik rustig kan wakker worden met mijn Wake-Up light, valt dat eigenlijk wel mee. Niet vandaag dus. Want om half zeven begint er hier nu toch een alarm te blèren: “Noodgeval! Er is rook in het kantoor! Noodgeval! Er is rook in het kantoor!” Ik voerde een versnelde versie uit van het rechtkomen van Frankensteins monster, en rende naar beneden, terwijl ik nog even tegen Wolf riep dat hij mocht blijven liggen. Ik heb het lawaai uitgezet, maar het ding bleef maar pinken, en kon dus elk moment opnieuw beginnen tuten, en dus heb ik er gewoon de batterijen uitgehaald. Tot zover noodgeval. Om mijn hartslag weer wat naar beneden te krijgen, heb ik dan maar de tafel gedekt en nog wat op mijn computer gerommeld, en ben toch nog even teruggekropen onder mijn warme donsdeken. Kwestie van een ochtendhumeur te onderdrukken. Kobe had zelfs niks gehoord.
Bon, een ontbijt en een ochtendwandelingetje later was mijn humeur al wat opgeklaard, en toen ik een koffie binnen had en er nota bene ook nog bericht was van Bart vanuit Shangai, kon het zowaar zonnig genoemd worden.
Er volgden nog boodschappen, een rustige lunch hier thuis, een paar uur lesgeven, klassenraad, naar huis spurten om mijn Arduinocursus, een kus geven aan ons ma die kwam babysitten, een slaapwelknuffel voor de kinderen, rushen naar de Arduinoles, mijn hersenen op een wiskundige manier pijnigen gedurende drie uur, thuiskomen om kwart over negen, en in de zetel ploffen. Dat wel.
Maar de voormiddag was toch wel heerlijk. Dat wel.