Sommige dagen zijn het gewoon niet. Echt niet. Zoals vandaag. Stressen, lopen, vliegen, dingen laten vallen, niet echt geïnspireerd lesgeven, dat soort onzin.
Ik moet vanavond nog vertrekken naar een larp in Limburg, twee uur rijden. Bart had me al laten weten dat hij in de namiddag in Amsterdam moest spreken, en dus vrij laat ging terug zijn. Alleen had ik blijkbaar gedacht dat dat rond zeven uur ging zijn, terwijl zijn trein pas om half negen toekwam in het Dampoortstation. Tsja.
Mijn larpspullen had ik deze voormiddag al klaar gezet, ik moest na het lesgeven enkel nog mijn gewone kleren en slaapspullen verzamelen. De jongens konden terug meekomen met Elke van de rugby, ik had dus nog ruim tijd om de jongens te brengen naar de Blaarmeersen, brood te halen met Merel, en mijn gerief samen te rapen. Merel was zó teleurgesteld dat we niet eerst nog een wandelingetje gingen maken in het prachtige weer, dat ik toestemde: tijd genoeg. Maar we waren amper op weg langs het strand, toen er een smsje binnenkwam: dat ze zich misrekend had in het aantal kinderen dat al meereed, en dat de jongens dus níet mee konden. Hmpf. Streep door mijn rekening. Intussen was het half zeven, en was het eigenlijk niet de moeite meer om nog een kwartier naar huis te rijden, en dan na twintig minuten alweer aan te zetten. Ah, idee! Niet ver van de Blaarmeersen is er ook een Delhaize. Ik zou met Merel boodschappen gaan doen, sandwichen en kaas en salami kopen, en dan alsnog picknicken. Zo gebeurde… tot ik aan de kassa vaststelde dat ik Wolf thuis naar de apotheker had gestuurd, en mijn portefeuille niet opnieuw in mijn handtas had gestoken. Geen geld bij. Zucht, diepe zucht.
Met het schaamrood op mijn wangen legde ik de spulletjes terug, en reed alsnog naar huis, om daar bijzonder haastig snelsnel een brood te halen bij de bakker, en in sneltempo te eten met Merel. We gingen de jongens ophalen, en daar moesten we dan nog staan wachten, want Kobes training liep net vandaag een kwartier uit. Al bij al was het na acht uur tegen dat we weer thuis waren, stak ik Merel in bed, en moest ik nog mijn gerief beginnen samenzoeken.
Enfin, zodra Bart thuis komt, zet ik aan richting Antwerpen om daar een vriendin op te pikken, en dan door te rijden naar Meeuwen-Gruitrode.
En dan maar hopen dat de dag morgen gewoon beter is. Het zal in elk geval al een nieuwe zijn.