Acht jaar

Lieve Kobe

het is al een uur of tien ’s avonds, en jij ligt net in je bed. Ja, verjaardagsjongens mogen al eens wat langer opblijven om naar een film te kijken, nietwaar?

Acht jaar… Ik kan het me echt niet meer voorstellen, liefje. Acht jaar geleden rook ik de geur van verbrand vlees, kroop een verpleegster bovenop mijn buik – ik zag het zelf niet eens, ik lag achter een gordijntje – en begon ze te duwen en te sleuren, en nog wat later toonde de gynaecoloog jou met trots aan mij. Ik kon je nog niet vastnemen, lieverd, de keizersnede moest eerst gehecht worden. Maar terwijl ik ongelovig lag te luisteren naar het geluid van een nietjesmachine, was jij samen met je papa verdwenen. Toen ik later naar mijn kamer werd gebracht, zat papa daar muisstil, met op zijn blote borst, onder een dekentje, een kleine Kobe met enkel een mutsje op. Je sliep heerlijk.

Maar ik wilde je liefst zo snel mogelijk in mijn armen, en zodra je bij mij werd gebracht, begon je heftig met je hoofdje te bewegen en je mondje te tuiten: je wilde drinken!

Dat is eigenlijk niet veranderd, Kobe: je bent nog altijd een enorm grote fan van eten, ook al ben je mager. Maar in alles wat je doet, ligt diezelfde passie. Jij kan zo blij zijn, dat de vreugde van jou afspat. Op diezelfde manier bezorgt ook elke pijn jou intense droefenis: een beetje droevig, daar doe je niet aan. Je gooit je ook telkens met diezelfde passie op elke nieuwe hobby, of dat nu lezen, origami, Skylanders of Lego is.

Aan de andere kant kan je ook heel snel iets van je afschudden. Waar Wolf nog dagen kan zitten piekeren over wat iemand gezegd heeft, ga jij dat veel sneller relativeren. Let wel, je herinnert je vaak maanden later nog woordelijk wat er gezegd werd, maar je kan het sneller een plaatsje geven. Je emoties zijn zeer intens, maar ook snel weer voorbij.

Eigenlijk ben je gewoon standaard een vrolijk ventje, Kobe. Je bent vrijwel altijd goed gezind, staat letterlijk te springen voor vanalles, en lacht om de domste dingen. En die domme dingen, die komen heel vaak uit jouw eigen gekke brein. Van papa mag ik het niet zeggen, maar jij bent echt wel een speciale, lieverd. Zo was het gisteren eerst aan het motregenen, en ging dat daarna over in miezeren. Jij noemde het prompt “larfregen”. Het duurde even voor ik door had wat je bedoelde… Je bent ongelofelijk creatief, zowel in je woordgebruik, als in origami, lego, alles eigenlijk.

Je bent ook een echte spons: alles wat je hoort of leest, neem je in je op,  verwerk je, en kan je daarna bezigen voor eigen gebruik. Je leert met andere woorden de feiten niet klakkeloos uit het hoofd, maar kan er ook echt iets mee doen. Je Engels, bijvoorbeeld, is beter dan dat van Wolf, en aangezien hij zijn Frans bijna altijd luidop leert, kan jij het intussen bijna even goed. Je hebt er vooral ongelofelijk veel flair voor, en bent niet bang om onderuit te gaan of fouten te maken, en dat is wel het grootste verschil met je broer, denk ik. Op school doe je het trouwens schitterend: je bent bij de eersten van je klas, en je munt echt uit in wiskunde en wereldoriëntatie. De fouten die je maakt, zijn meestal verstrooidheidsfoutjes, en de juf staat vaak versteld hoeveel jij eigenlijk weet. Je gaat ook vaak doordenken over de dingen: daarstraks vroeg je nog: “Mama, waarom heet een tafel eigenlijk een tafel, en geen foefaroempsi?” Ik legde jou uit dat het van het Latijnse tabula komt, en je vroeg je dan spontaan af waarom water dan in het Latijn aqua is, en niet lijkt op water.  In jouw geval kan ik makkelijk beginnen over semantiek, en over Romaanse en Germaanse talen, en zelfs over het Indogermaans. Zo heb ik jou ooit eens uitgelegd dat het feit dat de autolichten automatisch aanspringen, een kwestie van lumen is, en dat heb je dan ook aan je klasgenootjes versteld. Je wilde hen ook ooit uitleggen wat een lichtjaar was, en dat dat geen tijd maar een afstand is, maar dat vond zelfs jouw juf een brug te ver.

Maar tegelijk ben je de meest speelse van de hoop: in alles, maar dan ook werkelijk alles zie jij, door je ongebreidelde fantasie, een mogelijkheid om te spelen. Desnoods speel je met je eigen vingers, die dan plots ventjes worden en ganse conversaties houden waarmee je zusje dan strijk ligt van het lachen. Het zorgt er helaas ook voor dat je leven één grote chaos is, en dat opruimen een zware opgave is, omdat je in elk gevonden voorwerp een mogelijkheid tot spel ziet. Ik moet jou echt dwingen om een knop in je hoofd om te draaien en écht op te ruimen. Geloof me, ik ken het. Ik ken het bijzonder goed.

Eigenlijk, Kobe, ben je een fantastisch ventje! Lief, attent, charismatisch, creatief, gevoelig en bijzonder intelligent. En vooral ook mijn achtjarige zoon.

Gelukkige verjaardag, liefje!