Hmpf, Kobe is deze morgen opgestaan met buikpijn. Slechte timing, want morgen vertrekt hij op kamp. Maar buikpijn waait meestal snel over, zeker als er een vriendinnetje is om mee te spelen. Kaat was namelijk de hele dag bij ons, vriendinnetje van Kobe dus, en vooral ook de zus van Merels zielsvriendinnetje Lieze. Die twee zijn soms net een Siamese tweeling… Els had beide zusjes afgezet rond acht uur, en ik bracht de kleintjes tegen negen uur naar hun sprookjesdanskamp.
Maar rond een uur of tien kwam Kaat me halen: dat Kobe aan het overgeven was. Effectief, hij zag zo wit als buxushout (om de Latijnse uitdrukking even te gebruiken, pallidior buxo) en ik heb hem dan maar in de zetel geïnstalleerd. Hij bleek zelfs 38,8° koorts te hebben. Sneu voor Kaat, maar niks aan te doen: ze begreep het wel, en er zijn genoeg nieuwe dingen hier in huis om mee te spelen.
Hij heeft ’s middags wel wat gegeten, voelde zich beter tegen dan, maar helaas, een paar uur later was het opnieuw van dat. Ook de koorts zakte wel even met wat medicatie, maar lang bleef dat niet duren.
Hmpf.
Het valt dus nog af te wachten of hij morgen mee kan vertrekken op kamp. Ik hou mijn hart vast…