Hectische dag met heerlijk begin en minder fijn vervolg

De dag begon eigenlijk wel fantastisch. Enfin, als je het feit dat Bart met heel veel pijn in de zetel ligt, niet meerekent.

Maar vandaag wordt Gwen 44, en had ik met haar afgesproken voor uitgebreid ontbijt in de Clouds in my Coffee. Ik bracht de kinderen naar school, haalde bloemen, en reed naar Sint-Amandsberg. Om buiten te zitten was het net te fris, maar we zaten er zalig, genoten van het ontbijt, en kletsten uitgebreid. Meer moet dat natuurlijk niet zijn!

Tegen elf uur reed ik naar huis, want ik moest nog eten maken voor Bart, en om drie uur werden we in het ziekenhuis verwacht voor extra scans. Daar moesten we even wachten, was er eerst een echo, en daarna CT-scan. En daar kwam de radioloog ons nog in het kleedkamertje zelf zoeken: dat we niet naar huis mochten maar onmiddellijk opnieuw naar spoed, want Barts knie was wel degelijk gebroken! Omdat het intussen vijf uur was, gingen we best via spoed. Ik zette Bart er af, en reed om de kinderen, want de twee kleintjes zaten op school in de opvang. Ik zette hen thuis af, zette tafel, zorgde dat ze allemaal aan het eten waren, en haalde Bart af in het ziekenhuis. Verdict: zijn kruisband is volledig afgerukt, en die heeft zelfs een stukje van de bovenkant van zijn scheenbeen afgerukt, zo een van die bolle kanten. Vrijdag moet hij geopereerd worden, en zullen ze er een vijsje insteken. De revalidatie wordt lang, en het zijn minstens zes weken krukken.

Juist. Tot zover de vakantie.

Ik zette Bart thuis af, gaf hem een boterham, gooide Wolf met gitaar in de auto, en reed naar het gitaarexamen. Daar stak ik schaamteloos voor, en kon twintig minuten later dus alweer naar huis, om voor Bart te zorgen en de scouts op te vangen die Kobe kwamen inschrijven voor het kamp.

En toen?

Toen ben ik met een grote zucht onderuit gezakt in de zetel. Serieus, zeg.