Bart verdiende eigenlijk beter: na het nieuws van gisteren ben ik geen klop waard, en het was dan ook een bizarre vaderdag. Normaal gezien ging ik de hele dag meegaan naar de rugby in Tourcoing, maar ik wilde echt vanmiddag naar school om samen met de leerlingen een rouwkamer in te richten. Gelukkig kon Wolf met anderen meerijden.
Thuis ging het niet echt vlot om me te concentreren, en na de middag ben ik dan maar naar school getrokken, om pas na vijven terug te zijn. Het samenzijn met de leerlingen had me deugd gedaan, net zoals gisteren, en ik heb wat meer innerlijke rust, denk ik.
Hoe dan ook moesten we dus tot ’s avonds wachten om Barts cadeautjes te geven. Merel had een liedje, een versje én een cadeautje: een zwart geschilderde confituurpot met een zelfgemaakte slak uit klei op het deksel, gevuld met popcorn! Best wel mooi, eigenlijk.
Kobe had een hele mooie kaart en een sleutelhanger, en Wolf had een snor gemaakt. En samen mochten ze dan nog twee grote dozen afgeven: een Kitchenaid met extra toebehoren. Bart glunderde, gelukkig maar. En toen was er nog niet eens met de doos gespeeld!
