Andere jaren stopte het rugbyseizoen eind mei voor de junioren, omdat de meeste trainers zelf ook examens hadden. Nu zijn de trainers doorgaans wat ouder, en gaan de trainingen blijkbaar toch door. Fijn!
Merel en ik hadden ons vandaag nochtans weer aan de Blaarmeersen geïnstalleerd. Ze wou even nog langs de petanquebaan en tennisvelden lopen – “die mensen doen dat zo wijs, mama!” – bleef even hangen op de speeltuin, en toen trokken we met ons dekentje naar het grasveld aan het strand.
En toen kletsten we nog even met een van de acrobates die we in de loop van het voorbije jaar hebben leren kennen, en aten we, heerlijk in de avondzon, rustig op een dekentje. Oh, en speelde Merel voor fotomodel.
We amuseerden ons zelf nog met wat acrobatische oefeningetjes, en genoten honderd procent.
En veel te vlug was het alweer tijd om de jongens op te halen en naar huis te rijden. “Ik ben echt nog niet moe hoor, mama! Ik wil nog niet naar huis!” En toen viel ze in de auto prompt in slaap, mijn prinses.