Eerder deze week vond ik bij het opruimen een stukje hard papier:
Ik trok mijn wenkbrauwen op, en vroeg aan Wolf wat het precies was. Blijkbaar hadden ze met het CLB een spel gespeeld – hij zit in een moeilijke klas met nogal wat onruststokers, en dus proberen ze hen als groep wat beter te doen overeenkomen – waarin er meer dan honderd kaartjes met eigenschappen in het midden gelegd werden. Ze moesten elk om beurt elkaar typeren en kijken hoe ze zelf werden gepercipieerd, en dit zijn de kaartjes die zijn groepsgenoten voor hem uit die enorme massa gehaald hadden.
Ik denk dat er de rest van de middag een glimlach op mijn gezicht te zien was. Veel trotser dan dat word ik niet. Ik heb hem tegen mijne gilet getrokken, en een knuffel gegeven. Mijn Wolf, jawel.