Ik verschiet er telkens weer van hoe ongelofelijk braaf mijn dochter wel is. Pas op, hier thuis kan ze vooral niet zwijgen, en durft ze soms ronduit nee zeggen. Maar dat laatste is eerder uitzonderlijk: meestal speelt ze ongelofelijk mooi en braaf, en vooral als we op een ander zijn, geeft ze geen kik.
Neem nu vanmiddag.
We hadden om half twee de jongens afgezet aan de muziekacademie, waren daarna doorgereden naar de Game Mania, en toen naar school, waar ik beloofd had aan de zesdes om een handje te komen helpen/kijkje te nemen bij het opzetten van het podium voor hun uitvaart vrijdag. Merel moest uiteraard mee. Ze had een van haar knuffels, een bordje en lepeltje en zo in een grote tas gedaan, en ze ging mama spelen. Ze heeft zich dus op het tweede podium op een stoel gezet, en heeft geen kik gegeven, terwijl ik rondcrosste voor allerlei kleine praktische zaken. Want ja, toen ik om twee uur toekwam, stond het podium al volledig klaar, waren ze de lichten aan het opzetten, en stonden ze stoelen uit te vouwen. Het ging vooruit!
Ik legde mijn camera op de rand van het podium met de boodschap dat wie wilde, maar foto’s moest nemen. Blijkbaar vonden ze Merel mega schattig, want ik kreeg echt wel verschillende foto’s van haar.
En ’s avonds gingen we rechtstreeks naar het clubhuis van de rugby, zonder wandeling, want ik was echt wel behoorlijk moe. Merel zag onmiddellijk haar vriendinnetje Hasse, en toen was ze meteen verkocht: ze zat met Hasse te spelen, te kleuren en tikkertje te spelen, en ik had geen kind meer aan haar.
Dus ja, ik heb echt wel een fijne dochter.