Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.
Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.
We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!