Mijn ouders namen eigenlijk nooit foto’s toen wij klein waren, maar dia’s. Goedkoper dan foto’s, maar wel meer werk, want je moet ze allemaal inkaderen.
En ook: je kan ze niet zomaar even bekijken, je moet al de projector opzetten, een scherm plaatsen, en dan er een heuse show van maken, niet zomaar iets dat je op je eentje doet. Sommige foto’s heb ik dus in jaren niet gezien, en ik kan ook nooit kinderfoto’s van mezelf doorgeven, als daar om een of andere reden om gevraagd wordt.
Tot nu: ik heb een diascanner van een vriendin geleend, en ben ze beetje bij beetje aan het inscannen, doos per doos. Er zitten echt hilarische dingen tussen, maar ook soms gewoon mooie foto’s. In elk geval heb ik intussen dus wel weer foto’s van toen ik klein (of zeventien in Griekenland) was, en da’s eigenlijk best leuk om te zien.
da’s een project dat ik ook zou moeten ondernemen eens…zelfde situatie: allemaal dia’s van kindertijd