Ik heb mezelf altijd al een sloddervos gevonden, en wie me kent, zal dat beamen. Maar zoals ik qua babbelen mijn meerdere moet erkennen in mijn ma, moet ik qua slodderen mijn meerdere erkennen in mijn zoon. Nee, niet punctuele, zorgzame Wolf, maar wel mijn lieve varkentje Kobe.
Een paar weken geleden bereikte dat zijn hoogtepunt. Hij beweerde dat hij geen propere sokken meer had, terwijl ik er eigenlijk bijna geen in mijn wasmand liggen had. Tiens.
Onder en rond zijn bed lagen er maar vier paar. Er waren er dus nog heel wat onvindbaar. Tot ik om één of andere reden een schuif van zijn nachtkastje opentrok, en daar een hoop opgepropte vuile kousen vond. Juist ja. Ik heb me behoorlijk kwaad gemaakt, want hij heeft dat dus gewoon uit luiheid gedaan: zo moest hij ze niet in de wasmand gaan gooien.
Maar het kon dus nog erger. De dag erna staken we voor het eerst in lange tijd nog eens de haard aan. En begon er iets behoorlijk verbrand te ruiken, iets anders dan brandend hout. Wat odoratief gesnuffel rond de kachel leverde toen plots het volgende op:
Kobe laat ook altijd zijn sokken rondslingeren in de woonkamer. Blijkbaar had hij op een bepaald moment geen zin om er eentje naar de wasmand te brengen, en had hij die op de verwarmingsplaat van de kachel verstopt achter de grote gietijzeren waterketel die er staat. Daar was die blijven zitten (zwart op zwart) en dus beginnen verbranden.
Voor u het vraagt: ja, hij is gestraft geweest. Want er zijn grenzen. Ook voor sloddervossen.