Gevecht

Het is lang geleden dat ik nog eens de adrenaline op zo’n manier in mijn lijf voelde.

Daarstraks, toen de laatste bel ging om half vier en mijn leerlingen al buiten waren, hoorde ik geroep en gescheld in de gang. Ik stak mijn hoofd buiten, zag dat de leerlingen nog maar eens de nooddeur gebruikten, en liep naar die deur, net op tijd om te zien hoe twee jongens een derde letterlijk tegen de muur plakten, en een van hen uithaalde om er stevig op te slaan. Ik ben er tussen gesprongen, en heb de partijen (die allemaal groter waren dan ik, en eentje dubbel zo breed als ik) uit elkaar gehaald. Daarna heb ik op hen proberen inpraten, en de ene nog twee keer fysiek moeten tegenhouden om de derde geen mep te verkopen. Uiteindelijk heb ik het “slachtoffer” weggestuurd en de anderen nog tien minuten bij mij gehouden, al pratend, om zeker te zijn dat het achteraf op straat niet opnieuw tot een confrontatie zou komen.

Beide heren waren tegen mij zeer beleefd en vooral ook zelfverzekerd: ja, ze zouden er nog op slaan, en ja, het was hen waard om desnoods van school gestuurd te worden. Zucht. En nee, op mij zouden ze nooit geslagen hebben, ze hadden er respect voor dat ik ertussen gekomen was.

Maar ik was er wel niet goed van, en had zelf zin om ergens op te slaan om de adrenaline kwijt te geraken. Want nee, je springt niet zomaar tussen drie hormonaal opgefokte, door het lint gaande tieners die groter zijn dan jij. Poeh.