De zaterdag begon zoals altijd: om half negen Kobe afzetten aan de muziekschool, ontbijten en koffie drinken, Kobe ophalen, tegen half elf Wolf ginder weer afzetten, boodschappen doen, en koken. Standaard routine, eigenlijk.
Wolf werd opgehaald aan de muziekles om een uur, en samen togen de jongens na het eten naar Sebastiaan een beetje verder in de straat: die had namelijk net Minecraft gekregen op PC, en beide heren mochten hem inwijden in het spel. Ze hebben dat naar het schijnt voortreffelijk gedaan.
Tegen twee uur verscheen hier een aimabel jongmens aan de deur vanuit Schilde: een fotograaf. Ik heb een tijdje geleden namelijk een interview laten afnemen door een bevriende journaliste die mama’s met een uitgesproken mening zocht, en hij kwam daar nu de foto bij nemen. Maandag zou het moeten verschijnen op ditte.be, we zien wel. Maar het was intussen wel beginnen gieten, en hij wilde eigenlijk een buitenopname. Ik heb hem daarom meegenomen naar Barts kantoor, en daar hebben we, in de luwte van de overhang, foto’s genomen. Het was tegen dan ook gestopt met regenen, dik in orde.
Een en ander zorgde er wel voor dat ik pas om half vier terug thuis was, het uur waarop de jongens eigenlijk aan de scouts moesten staan, om mee te lopen in de jaarlijkse Driekoningenommegang. Ze hadden zelf niet in de gaten hoe laat het was, en zijn dus vliegensvlug in hun kleren gesprongen, en ik ben hen daar gaan afzetten. Gelukkig was er gewoon te vroeg afgesproken, en was er nog een zee van tijd.
Thuis ben ik dan nog om ingrediënten naar de Aveve en Delhaize gereden voor de paleotaart voor morgen, maar stond daar zo lang aan de kassa, dat Merel en ik nog moesten spurten. We wilden namelijk nog een eindje meelopen in de stoet, en papa heeft ons afgezet aan de Botestraat, waar de stoet net passeerde. De reuzen waren niet mee omdat het door de sterke wind een te groot risico was, maar er was de koets met de koningskinderen, de fanfare, een grote rijdende kroon, en veel volk met massa’s lichtjes. Heerlijk gewoon, die sfeer! Ook de kinderen hadden elk een kleine lantaarn met een theelichtje gekregen, en liepen daar trots mee rond. Merel vond het allemaal prachtig, genoot zichtbaar, en stapte flink mee met het toch wel stevige tempo. Trots op mijn kleine meid!
Op den Dries konden we helaas niet blijven hangen, al was het er best gezellig: we moesten naar huis, omdat we nog naar The Hobbit gingen! We aten snel, en Merel bleef thuis met een nieuwe babysit. Ze zag dat helemaal zitten: een nieuw meisje om helemaal in te palmen en verhaaltjes te doen lezen voor haar alleen! En de jongens? Die genoten zichtbaar. Cinema, met een echt groot scherm en schitterend geluid, en dan nog elk met een bak popcorn! Ha ja, want mijn spaarkaart van Brantano was vol, en dus hadden we zes cinematickets en drie bons voor popcorn gekregen.
Al bij al een serieus vermoeiende dag, en dat zagen we vooral aan Kobe: die was op dat kleine eindje naar huis in slaap gevallen, wat niet snel zal gebeuren bij hem. Maar ja: muziekles, Minecraftles, een stevige wandeling, en een late film: het kan niet missen! Maar toen ik hem in bed instopte en nog even knuffelde, vroeg ik of het een leuke dag was geweest. Zijn blinkende ogen vertelden genoeg. En vielen toen prompt dicht.