Deze morgen.
“Jongens, gaan we te voet naar school?”
“Ja hoor mama, het is wel grijs, maar het regent niet, en het is echt niet koud!”
Tien minuten later lopen we met ons viertjes de Waterhoenlaan af.
“Zeg gasten, ligt dat nu aan mij, of is dat aan het miezeren?”
“Goh ja, maar mama, zet dan gewoon uw kap op.””Nah, da’s niet nodig, het is niet alsof het regent he.”
Nog tien minuten later heb ik hen netjes aan de schoolpoort afgeleverd, en ben ik op de terugweg. De kap heb ik nog steeds niet op, want daarvoor is het intussen te laat. Want het is een gigantische miezerregen intussen, en ik ben klets- en zeiknat. Zo van die minidruppeltjes, die je door- en doornat maken. Zo’n regen, waardoor je weer weet wat de oorspronkelijke functie van je wenkbrauwen was.
Ik ben thuisgekomen, heb een handdoek gepakt en heb mijn wollen jas afgedroogd, want de druppeltjes waren er bovenop blijven liggen. En toen heb ik voor de tweede keer in een uur tijd de haardroger genomen. Ha ja, ik kon toch moeilijk als een verzopen kieken gaan lesgeven?