Zo van die dagen dat ge ziek zijt, dat zijn van die dagen dat ge dankbaar zijt dat er zoiets bestaat als Lego. Echtig. En dus volgt nu reclame. Maar dan ook wel gemeend.
Ik had van de mensen van Lego en Oona een gigantisch grote doos opgestuurd gekregen, en daarin zat niets minder dan de Lego Chima Vuurtempel. Wijs, maat! Kobe was onmiddellijk zijn andere Lego Chima ventjes gaan halen, en dat gaf dit resultaat.
Een grooote doos dus, als je die gewone legoventjes ziet staan.
Er zaten twee bouwpakketten in: de grote tempel die ook kan vliegen, en het kleinere, tsja, schip dan maar, zeker?
Ik lag in mijn zetel, en ik zag dat het allemaal dik in orde was. De jongens amuseerden zich te pletter, de tv ging zelfs niet aan, en als ik hen niet naar bed had gestuurd, waren ze om tien uur ’s avonds nog bezig. Heerlijk, gewoon. Zelfs de eclairtjes bleven staan, want ‘Mama! Ik heb nog geen tijd gehad om dat op te eten, hoor, ik ben wel aan het bouwen he!”
Lego, het blijft een prachtcadeau. En sinds ik van het bestaan weet van Lego Wishlist, kijken de jongens er al helemaal naar uit. Geen raden meer wat ze wel of niet zouden willen, wat ze wel of niet leuk vinden, en – voor oma’s en opa’s – wat ze al dan niet al hebben. Ze vullen zelf in, en jij kan het bekijken. Dik in orde.
Zeker als je zo mottig als wat in je zetel ligt.