Het wordt tijd dat het vakantie is, medunkt. Merel loopt meer dan moe, ook al zit ze echt wel tegen kwart na zeven in haar bedje. Allez ja, toch op de meeste dagen. Op woensdag en vrijdag is het acht uur, omdat we dan naar de rugby moeten, en we pas tegen dan terug zijn. Ik zorg dan wel dat ik boterhammen mee heb, zodat ze al gegeten heeft tegen dat we thuis zijn, en dat ze dan meteen in bed kan.
Maar ze is per slot van rekening nog altijd geen vier, en het zijn lange dagen voor zo’n kleuter.
Op woensdagmiddag is er echt niet veel tijd, en doe ik de kinderen te voet naar huis komen. Toch als het niet regent dat het giet, tenminste. Vandaag kwamen ze al blazend en puffend thuis: Merel had de hele weg gehuild, dat ze moe was en haar benen pijn deden, en dat haar jas lastig deed, en… Enfin, u kent het wel. Ze kroop hier thuis in de zetel, onder een dekentje, maar viel toch niet in slaap. Veel heeft ze niet gegeten, daarna, en lag al snel weer in de zetel. In de loop van de middag beterde het wel, en tegen dat de jongens weer thuis waren van de muziekschool, was ze alweer aan het tetteren dat het een lieve lust was.
Maar ze loopt moe. En uitslapen kan ze blijkbaar niet, in het weekend is ze steevast ook om half acht wakker.
Tsja. Een paar rustige dagen zullen welkom zijn. En niet alleen voor haar.