Eventjes wat stoefen op mezelf, dat moet ook eens kunnen. Ik had het hier al over een oudleerlinge die me contacteerde om me te bedanken, en blijkbaar zijn er meerdere van vorig jaar die, nu ’t unief begonnen is, zich realiseren wat ze eigenlijk missen. Ik had er namelijk twee die me deze week ook al bedankten via Facebook. De ene stuurde snel een berichtje:
Nu snel eventjes tussen door, bedankt voor de 3 geweldige jaren Latijn, ze helpen echt in de Rechten.
En een ander, die me ook nog iets anders moest vragen:
Eerst en vooral de mededeling dat Sarah en ik de lessen (en u vooral) mega missen!
Soms durf ik al eens twijfelen over het feit of ik goed lesgeef, zeker met alle doorlichtingsperikelen, en alle extra taken die we er nog eens bovenop krijgen, en het feit dat het in de media meermaals breed wordt uitgesmeerd dat alle leraars blijkbaar dom en lui zijn. Maar dan krijg ik dus dit soort berichtjes, en dan gloei ik helemaal vanbinnen.
Bij deze, dus, beste leerlingetjes: na drie jaar bij mij in de klas mis ik jullie ook, geloof me, en het is voor jullie dat ik het doe! En ook al kan ik wel eens lastig zijn, en zagen, en er grammatica doorduwen en lastige toetsen geven, ik zie jullie toch graag. Echtig waar.