De elektrische scooter van BMW, ofte de CEvolution.

Een stralende dag vandaag, en ik loop eigenlijk al de hele avond rond met een grote grijns op mijn gezicht. Deze middag heb ik namelijk extra van het mooie weer genoten, op een Cevolution van BMW, met een fijne rondrit door Brussel.

Ik was uitgenodigd, samen met een paar motobloggers, om de nieuwe elektrische scooter te testen: ze wilden ook eens input van een vrouw, ook al schrijf ik niet direct een motoblog. Ik mag dan al meer dan twintig jaar met de moto rijden, zo’n aficionado ben ik nu ook weer niet. En daarbij, de overgrote meerderheid van de moto’s kan ik niet eens berijden wegens veel te korte pootjes. Ik hou het dus normaal gezien bij mijn eigen laag-bij-de-grondse chopper.

Vandaag dus niet. En ik was ongelofelijk verrast, om eerlijk te zijn. Een scooter, da’s meestal beneden een echte motard zijn waardigheid. Maar dit machien: wow. En ik heb dat dus ook gezien bij de mederijders: van zodra je aanzet, kan je niet anders dan zitten grijnzen. Ik moest er eerlijk gezegd ook zelf om lachen.

Het begin was nochtans eerst wat aarzelend: hij weegt een pak meer dan mijn gewone moto (250 kg), en om dan bergop uit een garage te vertrekken met een scherpe bocht: het was wennen. Ik ben gewoon om de tank tussen mijn dijen te hebben, en dus voor een groot deel te sturen met mijn knieën, een beetje zoals je bij een paard doet. Dit is een scooter, en dus zit je met je knieën netjes naast elkaar. Gelukkig heeft het ding een ongelofelijke stabiliteit. Ik heb het even getest: het duurt net geen tien seconden, voor je bij stilstand toch gedwongen wordt je voeten op de grond te zetten.

Een tweede, zeer bizarre gewaarwording, is het geluid. Dat is er namelijk niet. Bij hoge snelheid heb je een beetje een fluittoon, maar dat is het dan ook. Serieus! Je legt het ding aan, en ware het niet dat je dashboard oplicht en je de boodschap “ready” krijgt, je zou het niet eens weten. Het maakt ook, naast het felgroene design, dat je behoorlijk wat bekijks hebt. Toen we over de Grote Zavel reden, zag je alle kopjes in je richting draaien, en een ober met een volle plateau merkte op: “Dommage que ça fait pas de bruit!” Ik had hem namelijk bijna overhoop gereden, omdat hij blijkbaar puur op geluid de straat naar zijn terras oversteekt.
Het zorgt er wel voor dat je op een compleet andere manier in de stad rondrijdt: het gevoel van een geruisloze fiets, maar met de kracht, snelheid en wendbaarheid van een moto. En een grote grijns dus ^^

Maar het ding heeft meer dan power genoeg om ook de snelweg aan te kunnen. We schoten even de ring op, en haalden vlotjes 126 km/h, ook al zou de topsnelheid eigenlijk 120 zijn. De acceleratie is ook ronduit verbluffend: als je je gashendel helemaal opendraait, moet je je stevig schrap zetten, of je wordt achteruit geblazen. Het feit dat je niet hoeft te schakelen, is ook heel aangenaam. Het zorgt wel even voor verwarring: links zit er dus ook een rem, in plaats van je koppeling, maar dat went heel snel.

Heeft het ding ook nadelen? Jawel, helaas.

Want net zoals het overgrote deel van de moto’s, is ook deze scooter niet ideaal als je korte benen hebt. Hij heeft een heel comfortabel zadel, maar net iets te hoog. Bij het stilstaan moest ik helemaal naar voor schuiven om aan de grond te kunnen. Zodra je dan aan het rijden bent, schuif je weer achteruit. Allemaal goed en wel als je lange einden rijdt, maar voor stadsritjes is het behoorlijk vervelend, dat geschuif. Het maakt ook dat hij niet zo geschikt is voor een rokje, helaas, want de basis is vrij breed, en als je staat, sta je behoorlijk wijdbeens. Een kokerrok is dus no go, tenzij je wel houdt van ultrakorte of omhooggeschoven exemplaren.

Een tweede domper op de feestvreugde is de actieradius: ongeveer 100 km per laadbeurt, afhankelijk van je rijstijl, het soort traject – in de stad recupereer je veel vermogen bij het remmen – en de modus die je gekozen hebt. Fijn als je dus in de voorstad werkt, of op een twintigtal kilometer van je werk, maar voor het dagelijkse pendelen tussen pakweg Gent en Brussel, kom je er niet.

En dat is jammer, want je betaalt een meer dan stevige prijs: 15.500 euro, zonder opties (die overigens zeer beperkt zijn: verwarmde handgrepen en een anti-diefstalsysteem). Uiteraard maakt de kost van je verbruik bijzonder veel goed: je betaalt omzeggens niks aan elektriciteit, en je kan simpelweg thuis opladen. De kabel zit in een handig vakje aan je stuur en heb je dus altijd bij.

Zou ik hem zelf kopen? Nee. Want hij valt ver buiten mijn budget, met drie kinderen heb ik mijn auto meer dan nodig, ik rijd zelden in de stad, en – eerlijk is eerlijk – ik ben verliefd op de stevige ronk van een moto. Ik rijd dan ook enkel voor mijn plezier, en niet functioneel voor woon-werkverkeer. En, ik geef het toe, ik ben veel te veel een macho. Als ik een nieuwe moto koop, wordt het een Harley. Met een meer dan stevige ronk.

Maar raad ik hem aan? Zeer zeker. Wie geregeld in de file staat met de auto, niet àl te veel kilometers moet doen, en het kan betalen, heeft hier een droom van een voertuig. Geluidloos, verbruiksarm, ongelofelijk stabiel, een enorme versnelling, en een oogstrelend design. Oh, en een motorrijbewijs is ook niet nodig, bizar maar waar.

En als u mij niet gelooft, kunt u het (samen met de nodige technische details) gaan lezen bij de rest van de rijders die dag: Koen, Jean Le Motard, Kristof van Lookit en Bert. Of u bekijkt gewoon het filmpje, dat we die dag hebben geschoten met een GoPro, en dat Koen voor ons heeft gemonteerd.