Eemhof dag drie

Ik geef u even het zicht uit mijn slaapkamer mee, deze morgen. Serieus zeg.

Omdat het merendeel van het gezelschap in de namiddag/vroege avond al vertrok, gingen we in de voormiddag zwemmen. Bo had nauwelijks nog koorts en mocht wél het zwembad in, en dus ging Omaly mee en zette zich pontificaal aan een tafeltje te zweten. Dat had als gigantische voordeel dat ze wat spullen kon bijhouden, waaronder mijn fototoestel. Zo heb ik voor het eerst echte zwembadfoto’s in Center Parcs ^^

Bart en ik mochten ons niet moeien met Merel: ze wilde enkel zwemmen met meter Else en Liv…

Wolf demonstreerde even hoe goed hij onder water kan zwemmen.

Maar ook Kobe liet zich niet onbetuigd.

Van de glijbanen en de wildwaterbaan en zo heb ik geen foto’s, dit was al moeilijk genoeg :-p

Na afloop gingen we fast food eten in de vorm van de lokale McDonalds-lookalike, en Omaly wist niet waar ze het had. Tsja, het kan niet altijd haute cuisine zijn :-p

We wandelden met zijn allen naar de Action Factory, waar Koen, Else en de kinderen afscheid namen, Omaly meteen ook meeging naar het appartement om er rustig wat te lezen, en wij – tradities zijn er om in ere te houden – gingen minigolfen. Bart won – alweer een traditie – maar Wolf zit niet ver meer achter hem aan. Dat wordt nog spannend :-p

Bij het afgeven van de golfstokken bleek er net een showtje te starten, en daar deden de kinderen nog eventjes aan mee.

We keerden terug en aten met smaak van de pannenkoeken die Omaly had meegebracht.

Intussen bleef het uitzicht prachtig:

 

 

Om zes uur stipt werd er gegeten, en om half zeven vertrokken Bart, Wolf en Omaly. Wolf heeft namelijk morgenvroeg een rugbykamp, en op die manier hoefde Bart ook geen dagje werk te missen.

Ik blijf nog een dagje met de twee kleintjes: opruimen, alles inladen, en dan wellicht nog even zwemmen. We moeten het appartement verlaten om tien uur, en da’s ideaal dan. Want ja, om vier uur moeten we Wolf afhalen van zijn kamp, en het is toch wel eventjes rijden.

In ieder geval deed het wel raar, zo’n groot appartement voor ons alleen.

Eerst nog met zijn drieën, maar al gauw zat ik alleen.

Ik las, zat achter mijn computer, en genoot intens van het uitzicht en de ondergaande zon. Moest ik hier wonen, ik deed nooit mijn gordijnen dicht, goed geweten.