Opnieuw vonden we een breed grijnzende opa bedolven onder zijn kleinkinderen, toen we deze morgen opstonden. En opnieuw scheen vrolijk de zon.
We ontbeten, en trokken opnieuw naar de dam van Robertville. Niet om opnieuw naar de dam te staan kijken, maar wel omdat dat het vertrekpunt is van de wandeling naar het kasteel van Reinhardstein: een hele fijne wandeling doorheen de bossen, nogal steil omhoog bij momenten, en waar ik heerlijke herinneringen aan had als kind. Ook die hadden we vorig jaar al gedaan, maar dat maakt niet uit.
Deze keer was Bart er niet bij om Merel te helpen dragen, maar aan de andere kant is ze nu ook al een jaartje ouder, en kan ze eigenlijk behoorlijk flink doorstappen. En er is natuurlijk ook altijd haar grote broer, aan wiens hand ze zich duizend man sterk voelt. Die grote broer kaapte overigens ook het fototoestel om zelf natuurdingen te kunnen fotograferen.
We aten goeie frieten in het dorp van Robertville – wat meteen de eerste keer voor mijn ouders in een frietkot was – en maakten een korte stop in het huisje, om zwembroeken, crocs, handdoeken en koekjes op te halen. Ha ja, dat dammen, weetuwel?
En gedamd werd er inderdaad: eerst nog met het T-shirt aan, maar al gauw gewoon in zwembroek. De sluizen hadden blijkbaar in de voormiddag nog open gestaan, maar het water zakte snel, en dus werd het ook doenbaar om te dammen.
Heeft u trouwens al ooit eens in de zomer in een riviertje gestaan? Ja? Heeft u er dan enig idee van hoe koud het is om erin te zwemmen? Wel, mijn kinderen nu ook. En toch leek het hen niet te deren: er is gedamd van half twee tot na vijven, en dan nog was het onder protest dat we doorgingen.
Intussen was er ook versterking gekomen, in de vorm van een grote familie neven en nichten uit Sint-Truiden, en het duurde niet lang of die waren mee aan het dammen, met grote stenen, ganse pakken modder en stevige kluiten gras. Wolf amuseerde zich zot! En Merel kwam af en toe zich afdrogen en opwarmen bij mama en oma in de zon, en ging op een bepaald moment met mij om boodschappen.
Het eindigde in ieder geval met compleet uitgetelde kinderen, en een stevige koffie voor ma en pa, want die reden rond een uur of zes terug naar huis.
Maar de gelukzalige glimlach op de gezichten van de kinderen, mijn vader incluis, was het allemaal ongelofelijk waard.
Fijne tijden, fijne tijden.