Ik heb deze morgen heerlijk lang geslapen, dan rustig ontbeten met de kinderen, en iets later zaten ze alweer in hun zwembadje. Een zegen, dat ding!
Maar ook na de middag bleven we in de ban van het water, namelijk de Blaarmeersen. Om een of andere reden zag ik het zitten om met hen te gaan zwemmen, en dus propten we in een grote sporttas op wieltjes:
– handdoeken
– zwembroeken
– zonnecrème
– parasolletje
– koekjes en water
– meloen in een koeltas
– fototoestel
– dekentje om op te liggen
– matje om op te liggen
– waterpistool en zwembrillen
Iets na drieën, bij drieëndertig graden, arriveerden we aan de spartelput, en eigenlijk viel het nog mee qua drukte. Ik hielp de kinderen omkleden, en bracht ze richting water. Alwaar Merel prompt begon te huilen omdat ik terugkeerde. Pas na een paar minuten kon Wolf haar aan het verstand brengen dat ik toch moeilijk in jeans kon gaan zwemmen, en dat ook ik me moest omkleden. Enfin, iets later stond ze vrolijk te springen aan mijn hand, speelden we haaitje – de jongens vallen ons aan, en Merel moet ze doodzappen met de pareltjes die aan mijn zwemrokje hangen – en amuseerden we ons opperbest. Na een uurtje keerde ik terug naar het zand, en tegen half vijf kwam Kobe plots krijsend aangelopen: hij was gestoken in zijn voorhoofd door een daas! Althans, dat beweerde hij, want ik zag niks. Hij bleef op de handdoeken liggen, wilde niet meer in het water.
Merel en ik zwommen nog wat met Wolf, maar tegen vijf uur kregen we allemaal medelijden met zielige Kobe, en besloten we naar huis terug te gaan. Ik overigens in een pesthumeur, want de kinderen deden niks, stonden erbij en keken ernaar. Zelfs een handdoek opvouwen was blijkbaar teveel gevraagd. En ja, het was warm.