Dat het een gigantische traditie is, het Paastoernooi van de rugby. Ik heb er twintig jaar geleden zelf nog in meegespeeld, en memorabele momenten beleefd. Jaar na jaar gingen we ook kijken.
En toen is dat wat verwaterd: enkel Jeroen was nog zijdelings betrokken bij de rugby, maar ook niet meer actief als speler, en een voetblessure (niet weg te krijgen ontsteking aan de bal van mijn linkervoet, uiteindelijk zelfs geopereerd) hield mij ook weg van het veld. We hebben het toernooi dus luttele jaren overgeslagen, al ging ons ma af en toe, als het mooi weer was, nog eens kijken.
Tot nu. Sinds de jongens zelf spelen, ben ik een pak meer betrokken bij de rugby: ik zit in het clubhuisteam, doe af en toe shifts, en heb voor het Paastoernooi eigenlijk vooral aan de website en de Facebookpagina gewerkt. En uiteraard zijn we deze middag dus gaan kijken, samen met mijn ma en pa, en later kwam ook mijn jongste broer (die ook nog heeft gespeeld) toe met zijn gezin. Het weer was ronduit stralend te noemen, en ik genoot ervan.
Ik was vooral onder de indruk van de nationale damesteams van Duitsland en Georgië: ik hou normaal gezien niet zo van sevensrugby (met zeven, in plaats van vijftien spelers), maar die dames konden er wat van. Logisch ook, als je een nationaal team bent. Er waren overigens op zaterdag 56 teams, en op zondag zelfs 68 teams aanwezig, van zowat overal in Europa, maar zelfs Australië. Chapeau!
’s Avonds had ik een ‘vlindershift’: tussen tien en twaalf, na de barbecue dus, en tijdens de gigantische fuif in de tent, sprong ik bij waar nodig, kuiste tafels af, zette het ontbijt klaar, haalde drank voor de dames aan de kassa, regelde de druk van de tapinstallatie bij, enfin, vanalles dus.
Ik ben niet blijven hangen: ik was moe, en morgen is er een paasbrunch met mijn schoonfamilie. Tussendoor heb ik vandaag nog verder gewerkt aan Wolfs kamer, en die is bijna af, maar het is dus druk…