Toen Bart vorig jaar (enfin, in 2012 bedoel ik) in oktober een nieuwe iPhone 5 kocht, bleek er van in het begin iets mis te zijn met de wifi-ontvangst. Maar omdat hij zijn telefoon niet kwijt wilde zijn en toch een zwaar data-abonnement heeft, lag hij er eigenlijk niet zo wakker van.
Jammer.
Want aangezien hij voor zijn verjaardag een 5S kreeg, erfde ik de ‘kapotte’ 5. Op zich vond ik het ook zo erg niet, want ik heb quasi overal waar ik kom een vaste computer, maar toch: reserve-kopieën maken van het toestel zit er blijkbaar niet in, want daarvoor heb je wifi nodig, en nog wel zo’n paar dingen. Verder een prachtig toestel, met vooral een goeie camera, en daar gaat het me om.
Maar bon, ik dus met de factuur naar de Mobistarwinkel, de enige winkel waar je destijds die iPhone kon kopen. “Ha mevrouw, maar u heeft maar zes maanden garantie op dit toestel”. Tiens, ik dacht dat de wet twee jaar voorschreef? Niet dus: zes maanden ‘volledige’ garantie, en dan anderhalf jaar garantie als jij als consument kan bewijzen dat de fout zich al voordeed van in het begin. Quasi onmogelijk dus, maar wel Europese wetgeving.
Zucht.
Hij wilde het toestel gerust voor me opsturen, maar kon nu al het verdict voorspellen: 36 euro kosten, een zware herstelkostenraming, en het voorstel om een nieuwe te kopen aan de helft van de prijs. Dus nog 450 euro, slik.
Ik ben maar teleurgesteld afgedropen.
Switch blijkt intussen ook herstellingen te doen aan iPhones die zij niet zelf verkocht hebben, op voorwaarde dat de garantie voorbij is. Ik heb gebeld met hen, en ik kreeg bijzonder vriendelijk en welwillend alle nodige info. Als ik langs kan komen, gaan zij het toestel bekijken, en eventueel kan ik daar ruilen voor een nieuwe voor 299 euro, als de herstelkosten te groot zijn.
Hoe dan ook: geen wifi.
’t Is dat ik zo zot ben van die iPhones en dat deze écht beter is dan de 4S, of ik hoefde ze niet meer. Maar toch he…