42

Volgens Douglas Adams dus het antwoord op de ultieme vraag over het leven, het universum en alles. Ik heb daar zelf zo mijn twijfels bij: ik voel me oud en moe. Mijn lijf wil echt niet meer mee zoals vroeger, en confronteert me voortdurend met mijn leeftijd. En moe? Tsja, nogal veel hooi op mijn vork, vermoed ik, en de verbouwingen die er wat dieper op inhakken dan ik me bewust ben, zeker?

In elk geval verjaar ik dus niet graag. Ik was dan ook al niet bijzonder goed gezind toen ik richting school trok, maar eigenlijk zijn er weinig dingen die me zó kunnen opbeuren als lesgeven. Zeker als je leerlingen dan nog zingen voor jou, en je bord voltekenen. Voor mijn zesdes had ik gisterenavond nog een taart gebakken – dat verhaal volgt nog wel eens – en die werd gelukkig met smaak verorberd. En van Peggy kreeg ik drie dikke zoenen en een klein doosje met zeeproosjes, waarvan je dus telkens een blaadje kan gebruiken om je handen te wassen.

Daarna heb ik Nathalie opgepikt om met haar te gaan lunchen in Fou d’O, net zoals vorig jaar. We hebben geaperitiefd, de lunch genomen, en nog een dessert toegevoegd.

En ondertussen honderduit gekletst over de meest uiteenlopende onderwerpen, zoals alleen vriendinnen kunnen die elkaar al 28 jaar kennen.

Daarna heb ik de kinderen van school gehaald, 230 FBcomments geliked, heen en weer gereden naar de rugby, mezelf een koekje cadeau gedaan, en om half elf zat ik al in mijn bed.

Moe dus. En blijkbaar dus ook 42 vandaag.