Ik vermoed dat je het al een soort van overwinning kan noemen, als je op vakantie tot half negen kan slapen. Zeker als dat een paar dagen geleden nog half tien was. De jongens waren uiteraard op rond zeven uur, en Bart ook – die kan zelden lang slapen op vakantie, dat is zijn werkritme. Merel was iets later ook wakker, maar dat ligt vooral aan de ultradunne muren hier. Je hoort echt alles, elk kuchje en hoestje, en dus ook elk woord. Dat ik zo lang kon slapen – en dat zij dus zo stil waren – mag een wonder heten.
We ontbeten op ’t gemakje, er werd wat tv gekeken,
een kamp gebouwd, wat gevloekt op de rampzalige wifi die ons toch 25 euro had gekost voor vier dagen, koffie gedronken…
En rond tien uur gingen we met zijn allen naar de Action Factory: de jongens wilden dolgraag op het speelkasteel, en Wolf nam zowaar Merel mee naar boven! Die jongen, dat is dus ongelofelijk hoe die zorgt voor zijn kleine zusje…
De tweede keer vond ze het echter niet meer leuk, wilde eruit, en kwam dan maar bij papa en mij zitten. Ik ging eventjes met haar naar de cinema kijken (maar de film was voor iets grotere), liep wat rond, en ze eindigde met papa voor de tv in de Kids Club. Papa werd er trouwens ook helemaal goed gezind van, van die Action Factory, maar dat lag vooral aan de uitstekende wifi aldaar, die ervoor zorgde dat hij probleemloos zijn werkmails kon beantwoorden.
We keerden naar het huisje terug,
Bart kookte, en ik stak na het eten het gehele kroost in bed. Merel was gewoon doodop, al wilde ze het niet toegeven. Kobe heeft duidelijk de weerslag van die infectie en de antibiotica, en sliep ook vrolijk drie uur, en zelfs Wolf kroop voor een tijdje in zijn bed. Hij heeft last van hoofdpijn, en blijkbaar is er wel meer dat rondspookt in dat kopje van hem, want hij werd luid gillend en nat van het zweet wakker.
Ik joeg er wat herhalingstoetsen door, sakkerde intussen nog wat op de verdomde wifi van KPN, en deed uiteindelijk ook een tukje van een dik half uur. Tsja, die toetsen zijn zò inspirerend…
En toen ging het – eindelijk – richting zwembad. Waar Merel de vorige keren telkens nog moest wennen aan het idee, en pas voetje voor voetje het water indurfde, ging ze nu meteen op Barts arm mee het diepe in. Er werd geplonsd in het golfslagbad, de stroming, ik dook met de jongens de wildwaterbaan in, de gigantisch steile glijbaan af – man ik heb gegild zeg! – ik deed tussendoor ook nog de gewone open buisglijbaan en de hogere gesloten buisglijbaan met Wolf, en loste toen Bart af in het peuterbadje. Merel ging trots als een gieter alleen op de kleuterglijbaan, amuseerde zich in de zandbak, speelde met potjes en emmertjes, en amuseerde zich te pletter, samen met haar broertje. Want Bart ging intussen met Wolf in de Turbo Twister, waar je acht jaar en 1,40 meter voor moet zijn. Wolf was wildenthousiast, het blijkt een speciale attractie te zijn in rubberen banden waarbij je alle kanten uitgaat. Morgen wil ik hem zelf ook eens proberen, erger dan die steile glijbaan kan het niet zijn.
Na dik twee uur waterplezier vonden we het welletjes, deden nog snel boodschappen, aten, en staken iedereen in bed. Bij Merel zal het geen minuut geduurd hebben tegen dat ze sliep, en ik vermoed bij de jongens eigenlijk niet veel langer.
Intussen is het negen uur, en ik ga me voor de tv installeren, denk ik, en daar rustig in slaap vallen. Want ook voor mij zijn het vermoeiende dagen. Buitenlucht en beweging, weet u wel?