Al een tijdje zijn Bart en Dirk met Wijs bij de “Vrienden van het S.M.A.K.’, een soort sponsorprogramma, waar je dan in ruil uitnodigingen krijgt bij het begin van elke nieuwe tentoonstelling, vernissages, dat soort dingen.
Gisteren ging er een nieuwe tentoonstelling van start, nog tot 26 januari overigens. De Venezolaan Javier Téllez stelt er zijn belangrijkste films en installaties ten toon, die hij gemaakt heeft in samenwerking met psychiatrische patiënten van over de ganse wereld. Op die manier wil hij laten zien dat ook zij bestaansrecht hebben.
Zware kost dus. We kregen gisterenavond na een receptie een korte introductie, konden kennis maken met de artiest zelf, en kregen ongeveer een uurtje de tijd om rond te lopen. Veel te kort, geloof me, maar genoeg om de sfeer op te snuiven, en te weten dat ik terug wil gaan.
Vooral het deel waar hij zelf de curator van was, nl. een serie nooit eerder getoonde tekening van Drenthe, die in de jaren vijftig-zestig zelf patiënt was in het Guislain, en de wantoestanden aldaar wilde aankaarten, trof me. Serieus.
Daarna dineerden we in de grote inkomsthal van het museum, een zevental tafels. Een van de gasten was blijkbaar niemand minder dan Luc Tuymans, overigens. Het eten, een buffet, was trouwens succulent, vooral de blauwe kaas met peertjes, en de carpaccio van Sint-Jacobsvruchten.
Al bij al een zeer aangename avond, met fijn gezelschap: zowel Dirk en Ilse als Sven en Goedele, Barts partners bij Heaven Can Wait. Daarnaast heb ik ook een fijn gesprek gevoerd met mijnheer en mevrouw Claerhout, van het gelijknamige communicatiebureau.
Ne mens zou zich zowaar kunstzinnig beginnen voelen.