Kobe heeft nu dus al een week meegedraaid in het tweede leerjaar. Waar zijn juf in het begin eigenlijk een beetje bang was of het zou lukken, heeft ze er intussen het volste vertrouwen in.
Qua lezen zit hij voor, qua rekenen zit hij netjes op zijn plaats. Ze moet hem soms nog wel wat symbolen, zoals > of < uitleggen, of werkwijzen bij een oefening, maar dat lukt wel. De cijfers schrijft ze netjes bovenaan zijn blad, want hij kan op zich wel rekenen en de cijfers lezen, maar ze schrijven wil niet altijd vlotten.
En daar blijft zijn grootste probleem: dat schrijven. Hij krijgt bijles, soms zelfs over de middag, en krijgt aangepaste oefeningen, en mettertijd zal dat echt wel lukken. Nu is het echter soms behelpen.
Wat zijn welbevinden betreft, ik heb het gevoel dat ook dat wel oké zit. Hij heeft vriendjes in de klas, en daarbuiten speelt hij met zijn vriendjes van vorig jaar. Hij gaat in elk geval nog steeds graag naar school, zelfs liever dan in die eerste twee weken, heb ik zo de indruk. Alleen dat huiswerk maken, dat vindt hij lastig. Ha ja, want de geleidelijke opbouw uit het eerste leerjaar heeft hij ook overgeslagen natuurlijk. Maar ik help hem, stuur hem, begeleid hem, en moedig hem vooral ook aan.
We komen er wel, die zoon van me en ik.