Wat doet een mens op een meer dan stralende, bijna tropisch warme woensdagnamiddag in het begin van het schooljaar?
Juist, zijn dochter van twee in bed steken, want die was doodop.
Edoch, na drieënhalf uur vond ik dat ze toch wakker mocht worden. Ik smeerde een stapel boterhammen, propte zwemhanddoeken en rugbygerief in een grote tas, propte de kinderen in de auto, en reed naar de Blaarmeersen. Ha ja, want om zes uur hadden de jongens rugbytraining, en zo konden ze eerst nog een uurtje zwemmen. Ik moet het toegeven: het was zàlig in het water. En er waren wel meer mensen die daar zo over dachten, konden we vaststellen.
De kinderen genoten: de jongens speelden haai, en Merel en ik waren de haaienvangers. Gejoel en gespatter gegarandeerd. In die mate zelfs, dat we de tijd uit het oog verloren, en de jongens een half uur te laat waren op training. Ach ja…
Merel en ik aten rustig onze boterhammetjes op op het grasveld, kleedden ons ook aan, en wandelden naar het trainingsveld, nog net op tijd om de jongens nog eventjes aan het werk te zien.
Rugby: ’t is een wijze sport, dat ik het u zeg!