Het was toch nog wel even tuffen naar Rouen, maar uiteindelijk zagen we de stad opdoemen. Een weelde aan gotische torens, een hele knappe moderne brug, en een stadsring later… verlieten we Rouen blijkbaar weer. De chambre d’hôte die ik gevonden had, lag buiten de stad, en zelfs zo’n twintig minuten rijden, omhoog slingerend, en daarna langs een beue steenweg. Maar het bleek uiteindelijk meer dan de moeite te zijn: La Parenthèse Normande was een oase van groen en rust, met een ongelofelijk sympathieke gastheer en -vrouw, en een bijzonder knappe, vrij strak en vooral helder ingerichte kamer in een apart gebouwtje. Ronduit zalig! Dit is er eentje om te onthouden, ik verzeker het u, en dat voor 75 euro per nacht voor twee, ontbijt inbegrepen.
Alle stress van het toch wel drukke verkeer gleed van ons af, Bart nam nog snel een douche, ik luisterde even wat de aanraders waren qua diner, en we reden terug naar de stad. Intussen was het weer helemaal opgeklaard, was het toch wel een graad of drieëntwintig, en beloofde het een prachtige avond te worden.
En jawel.
Le tout Rouen was buitengekomen voor de eerste warme avond in weken, de straten liepen vol, en wij parkeerden onder de Place de la Pucelle, vlakbij het verkeersvrije centrum. Het zicht bij het buitenkomen van de parking was meteen al raak, vond ik.
Ik had er trouwens geen idee van dat de stad vol stond met vakwerkhuizen. De gothische torens, ja, daar had ik wel al van gehoord, en die deden precies wat ik had verwacht: overdonderen in al hun schoonheid.
Maar eerst moest de innerlijke mens, en vooral dan die van Bart, versterkt worden. We liepen naar de Place du Vieux Marché, en Bart wist er weer feilloos het meest hippe plekje uit te pikken, een echte place m’as-tu vu, duidelijk. Het terras van La Terrasse was dan ook strak in zwart en rood, het personeel jong, knap en hip, en de prijzen al bij al best te doen. Het was sowieso een van de adresjes die de gastheren aanraadden, dus waarom niet? En jawel, voor vijfentwintig euro voor een menu hebben we er schitterend gegeten.
Een ruime salade als voorgerecht:
een perfect gebakken stuk zalm als hoofdgerecht
en een stevige chocolademousse die wel pure choco leek, als dessert.
Kijk maar hoe verguld mijn ventje eruit ziet, nu hij gegeten heeft (en wijn heeft gedronken):
Intussen was het bijna half tien, en gingen we nog voor een avondwandeling bij 22° en vooral prachtig avondlicht. Het is niet vaak dat je dergelijke foto’s bij zo’n licht en zo’n staalblauwe hemel kan nemen…
En toen was het na tienen, was het licht om foto’s te nemen toch weg, en zijn we zachtjesaan naar ‘huis’ teruggekeerd.
Ik zat daar nog even in de ontbijtkamer gebruik te maken van de wifi (in de kamer was er enkel internet met kabel) toen de eigenaars binnenkwamen. Ik vroeg waar in Rouen we rugbyshirts konden vinden, en toen… bleken beide zonen ooit nog Frans kampioen te zijn geweest in de jeugdreeksen. Het was een dik uur later voor ik uiteindelijk terug op de kamer was, zo lang en fijn was het daaropvolgende gesprek met de heer des huizes, die ongelofelijk geklappig bleek.
Fijne dag, fijne dag. Echt waar.