Om acht uur werd Wolf vakkundig in de gietende regen afgezet aan het station voor zijn scoutskamp, en om tien uur werd Kobe gedropt bij oma en opa om daar drie daagjes te blijven. Vervolgens tuften we met Merel naar Oostduinkerke, en lieten we haar breed glimlachend achter bij (mijn tante) Klaartje en (nichtje) Eva in hun appartementje aan zee. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wie van de drie het meest straalde.
Dat betekende dat Bart en ik om kwart over elf in een Oostduinkerkse tearoom een koffie dronken, zomaar met ons tweetjes, en gigantisch uitkeken naar drie dagen vakantie zonder kinderen. Voor het eerst een nacht zonder kinderen sinds ons weekje New York in 2008, trouwens (als we dat ene daagje eind mei niet meerekenen).
In een lichte druilregen reden we blijgemoed naar Duinkerke, vastbesloten te genieten van die drie Franse daagjes vrijheid. Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar soms, soms heeft een mens al eens behoefte aan wat tijd voor zichzelf en zijn lief, nee? De weg ernaartoe was alvast prachtig: we wilden de autostrades vermijden, en namen dus de oude wegen, die ons in dit geval langs een oud kanaal voerden, met prachtige landschappen links en rechts.
In Duinkerke was het grijs, maar regende het gelukkig niet meer. We parkeerden onder de grote markt, hopten het Office du Tourisme binnen voor een plattegrondje, en gingen eten in een drukbevolkte brasserie, wat eigenlijk altijd een goed teken is. En jawel: voor 16,40 euro had ik een gigantische Noordzeesalade, een drankje, en een café gourmand. Man, wat een heerlijke en reusachtige salade, zeg! Mijn vakantie was meteen goed begonnen^^
Ter compensatie gingen we rondlopen in de stad, en in het Office du Tourisme had men ons een havenwandelingetje aangeraden. Tsja… Zo speciaal vond ik het eigenlijk allemaal niet. Van autovrij en dus voetgangersvriendelijk was er eigenlijk geen sprake, en zo knap qua omgeving staan die gebouwen daar nu ook weer niet. Jammer!
Die boot intrigeerde me wel, en het bleek een vuurtorenboot te zijn, een van de velen die ze vroeger inzetten op de zich verplaatsende zandbanken. Wijs!
Enfin, tegen drie uur hadden we het er wel gezien, en reden we via de ‘scenic route’ richting Boulogne. En wat voor een route!
Eén antwoord op “Vakantie! Duinkerke!”