Puffend kom ik thuis, van een examen en een lange wachtbeurt in de motorgarage. Slecht werkende remmen, daar spotten we niet mee.
Ik heb nog net de tijd om – het is al drie uur – een pot rijstpap naar binnen te werken, voor ik met een lege buggy het cordon wandelouders vervoeg dat zich naar de school spoedt. Daar word ik omgeven door drie verhitte kinderen, aan wie ik prompt beloof dat we thuis het kleine zwembadje zullen opzetten. Kwetterend lopen we samen naar huis, terwijl ik hun schoolverhalen aanhoor, en afkeurend het hoofd schud – zoals van me verwacht wordt – wanneer het gedrag van een stout klasgenootje ter sprake komt.
Terwijl ik het plastieken gevaarte van het zwembadje uit de garage naar buiten zeul, kijken zij verwachtingsvol toe, onderwijl aan een ijsje likkend. Al een geluk dat ik een paar jaar geleden een elektrisch pompje kocht, want het is te warm om zelf te blazen.
Even later joelen drie uitgelaten bloterds door de tuin, roepend dat het water toch wel héél erg koud is. Waarop moeder, plichtsbewust en eigenlijk vooral medelevend, een paar emmers heet water in het badje kiepert. Een watergevecht ontstaat, en afweerschilden, ook wel gekend door de kleinste onder de naam ‘papelu’, doorstaan glansrijk de test. Dat er intussen ook ongewild een ganse waterstraal op een met pen geschreven examen terechtkomt, is bijzaak, een accident de parcours, collateral damage. Gelukkig kan mama nogal goed ontcijferen.
En zo buitelen we de zomer in. Met ijsjes, zwembadjes en examens. Deze keer gaan we er écht voor.
