En of ze er klaar voor was, die kleine meid van ons!
Met haar mooie kleedje aan, haar nieuwe jasje en haar boekentasje – eindelijk gevuld door papa met fruit, koekjes en drank! – wilde ze nog net poseren voor de foto, maar dan moesten we echt wel weg.
We hadden nog tien minuten in de overdekte speelplaats, en dus trok ze netjes haar jasje uit, en ging naast me op het bankje zitten. Toch voor de volle twee minuten, want toen wilde ze met haar grote broer op de glijbaan. Toen de bel ging, rende ze terug naar me toe, maar enkel en alleen omdat ik haar jas en tas had. Volledig aangekleed ging ze bij de rest van de kinderen van juf Femke opnieuw op de bank zitten. En toen die zei: “Kom, kindjes, we gaan naar de klas!”, sprong Merel recht, en ging dwars door de andere kinderen heen vlak achter de juf lopen. Ik zag dat een klasgenootje spontaan haar hand nam, en ik volgde achteraan, haar boekentas in de ene hand, en een klein warm handje van een wildvreemd kleutertje in mijn andere hand. Ik straal ‘mama’ uit, zeker?
Aan de klas gekomen zag ik nog net hoe Merel vol enthousiasme meteen naar binnen liep. Om zo’n tien seconden later beschuldigend weer naar buiten te komen stuiven, in mijn richting: “Mama! Boekentasj!” Ze griste ze uit mijn handen, en ging met stralende ogen weer de klas binnen. Ik kwam nog even in het deurgat staan, eiste een kusje, kreeg dat, en kreeg toen een blik die een goed verstaander kan interpreteren als zijnde: “Zeg mama, ik ben het ganse lange weekend bij jou geweest, maar nu ben ik wel al groot, en gans dit schoolding kan ik wel aan hoor! Dit is nu iets voor mij, daar sta jij buiten, en dus mag je naar huis gaan nu. Ga maar een koffie drinken, ik heb het hier onder controle.”
Ik ben de hele voormiddag blijven glimlachen om mijn kleine grote meid.
(Maar ze was toch zo blij toen ze me om 15.20u aan de klas zag, vloog in mijn armen met nog steeds stralende ogen, zei dat het heel leuk was geweest, en voegde eraan toe dat ze moe was. Een half uurtje en een koekje later lag ze in bed. Uitgeteld.)